Wydaje się, że oprócz transferu zysków za granicę firm zagranicznych funkcjonujących w naszym kraju, zbyt gorliwe wypełnianie rygorów gospodarczych narzucanych przez Unię Europejską w połączeniu ze zbyt silną złotówką (z uleganiem modzie na twardość waluty i dyscyplinowanie gospodarek, ze wzorowaniem się na gospodarkach rozwiniętych i bogatych) spowodowały okresy stagnacji i wolniejszy rozwój naszej gospodarki niż u innych państw o podobnym poziomie rozwoju. Jeśli po wejściu do Unii już nie możemy nie stosować się do unijnych przepisów i wspólnych uzgodnień, to przynajmniej dbajmy na inne możliwe sposoby, o zachowanie ekonomicznej równowagi czy ekonomicznego pożytku między naszą gospodarką a gospodarkami państw Unii. Nie możemy przekroczyć deficytu budżetowego, ale możemy utrzymywać kurs naszej waluty na adekwatnym do potrzeb poziomie.

Retrospektywne spojrzenie na naszą rodzimą gospodarkę.

Za rządów Gomułki złotówka była słaba słabością, zacofaniem gospodarki, ale jednocześnie chyba zbyt silna w stosunku do gospodarczego zaawansowania, w stosunku do stopnia przetworzenia produktów, do stopnia wykorzystywania nowych technologii itd. Konsumpcja była niewielka. Niewiele importowano lepszych, nowocześniejszych od krajowych dóbr, bardzo niewiele ściągano zagranicznego kapitału, ale też produkty krajowe nie „uciekały” za granicę. Praca już wykonana nie była marnowana i nie była eksportowana, ale też gospodarka „kisiła się” w swojej bez-inflacyjnej samowystarczalności i mieliśmy stagnację.

Za rządów Gierka mieliśmy w naszym kraju kilkuletnie gospodarcze ożywienie a później wielki kryzys. Nastąpiło wielkie ożywienie kontaktów z zagranicą. Nie dbano jednak już zbytnio o to, by nie było zbyt dużej inflacji, coraz więcej pieniędzy u konsumentów, coraz większa siła nabywcza ludności napotykała na coraz to mniejsze pokrycie towarowe, złotówka była coraz to słabsza w stosunku do gospodarki i oczywiście w stosunku do innych walut. To coraz większe odstępstwo od ekonomicznej równowagi prowadziło do coraz to większej inflacji, do coraz to większej ucieczki towarów za granicę i coraz większego marnowania ludzkiej pracy. Nie było towarów i nie było prawdziwych, odpowiednio mocnych pieniędzy potrzebnych do prowadzenia inwestycji. Trzeba było na inwestycje zaciągać za granicą kredyty, których z kolei przy coraz słabszej złotówce nie byliśmy w stanie spłacić.

Zbyt łatwy dostęp do pieniędzy i chwilowy bum gospodarczy napędzał działania nieroztropne, przesadnie optymistyczne. Puste kredyty, zaniżona wartość złotego powodowały, że żyliśmy ponad stan, że uzyskiwane zyski firm, banków, które u nas w kraju wydawały się zyskami dużymi były tak naprawdę zyskami realnie niewielkimi. Złoty miał tak niską wartość, że ani pojedyncze firmy ani państwo nie były w stanie spłacić zobowiązań wobec zagranicy.

Po 1989 roku finansowe wahadło przewędrowało w skrajne przeciwstawne położenie, pieniędzy w obiegu było tak mało, złoty miał znów tak wygórowaną wartość, że uniemożliwiało to wykorzystanie potencjałów tkwiących w naszej gospodarce i społeczeństwie, powodowało ujemny bilans w handlu zagranicznym i hamowało gospodarczy rozwój. Dziś przy zbyt mocnej złotówce nie mamy pieniędzy na inwestycje z powodu zbyt małego eksportu naszych zbyt drogich towarów. Nie pozyskaliśmy rynków państw rozwiniętych i prawie zupełnie straciliśmy rynki Rosji i Wschodniej i Południowej Europy.

W okresie „późnego Gierka” nastał finansowy i gospodarczy huragan, który wywiewał wszystko od producentów i z półek sklepowych. W okresie balcerowiczowskim nastąpiła prawie flauta, wiał bardzo słabiutki ekonomiczny zefirek, w niektórych obszarach gospodarki nastąpiło spowolnienie lub zupełny bezruch. Brak dostatecznej ilości pieniędzy na rynku, pozbawianie ich części społeczeństwa hamowało koniunkturę, tłamsiło gospodarkę.

Brak wewnętrznej koniunktury ogranicza ruch gospodarczy z zagranicą. Dziś mamy może więcej kontaktów z zagranicą, więcej gospodarczych powiązań niż w epokach: gomułkowskiej i gierkowskiej, jednak jest ich za mało w stosunku do dzisiejszych potrzeb i przede wszystkim są to powiązania zbyt mało efektywne, i mało prorozwojowe Za mały jest import zagranicznych inwestycji, nowoczesnych technologii w stosunku do wielkosci importu zagranicznych gotowych produktów. Inwestycji z udziałem obcego kapitału jest u nas mniej niż w innych krajach byłego komunistycznego bloku, takich jak choćby Słowenia, Węgry, Czechy, Słowacja, Estonia, które w mniejszym stopniu poddały się fiskalnym neoliberalnym modom i naciskom zagranicznych lobby. Złotówka jest dziś jeszcze bardziej za silna w stosunku do siły gospodarki niż było to za Gomułki.

Jeszcze raz o sile waluty i równowadze w wymianie handlowej.

Czynnikami wpływającymi na siłę waluty danego państwa są: stopień rozwoju gospodarki i dodatkowo decyzje decydentów. Ta część siły waluty, która wynika ze stopnia zaawansowania gospodarki jest naturalną ustalaną przez rynek i sprzyja równowadze płatniczej w handlu z zagranicą. Natomiast ta część siły waluty, która jest narzucona przez decydentów może działać silnie destrukcyjnie. Naturalnym jest to, że społeczeństwa o bardziej rozwiniętych gospodarkach korzystają w większym stopniu z pracy prostej społeczeństw z gospodarek mniej rozwiniętych, ale gdy w nadmiernym stopniu z pracy innych społeczeństw korzystają społeczeństwa biedne, to jest to sytuacja chora.

Z jednej strony mamy u nas duże bezrobocie i kupowanie tanich towarów zagranicznych, w tym prostych w produkcji, które można by u nas wytwarzać, z drugiej duże bezrobocie powoduje nierównowagę na rynku pracy i część społeczeństwa pracuje za bardzo niskie wynagrodzenia dla zagranicznych i rodzimych firm. Cóż z tego, że produkty np. chińskie są tanie, skoro brak pracy obniża dochody naszego społeczeństwa.

Dla uproszczenia wywodów załóżmy, że stopnie rozwoju są takie same, że produkty wytwarzane w gospodarkach mają tę samą jakość i tę samą przydatność. Nawet przy takim założeniu społeczeństwa państw, które mają ustanowione mocniejsze waluty, które zbyt cenią swoje produkty (pracę swoich obywateli), korzystają z pracy społeczeństw z gospodarek, w których ustanowiono słabsze waluty, Rozbuchany jest import i ograniczany eksport tych państw i redukuje się w nich miejsca pracy.

Ta nierównowaga mocy walut powoduje perturbacje po obu stronach, powoduje nierównowagę w handlowej wymianie i w nakładach pracy, po jednej stronie jest jej więcej i jest słabiej opłacana, po drugiej stronie jej brakuje. Zbyt silne waluty powodują, że produkty są zbyt drogie, nie są kupowane i wywołują wtedy deficyty w tej wymianie, są przyczyną utraty miejsc pracy. Siła jednostkowa waluty jest duża, ale waluty jest za mało.

Zachwiania w strumieniach wymiany handlowej więcej ważą, są tym dotkliwsze im gospodarka słabsza, mniej wydajna. W państwach gospodarczo zapóźnionych takich jak Polska zachwianie w równowagach: walutowej i handlowej w obu kierunkach są bardzo dotkliwe. Jeszcze słabsza niż ta wynikająca z gospodarczego zaawansowania waluta powoduje dodatkowe, niepotrzebne, nieefektywne, nie wynikające z doganiania gospodarek rozwiniętych przepracowanie społeczeństwa, obniża dodatkowo jakość produktów, sprawia dodatkową trudność w zaopatrywaniu się społeczeństwa, obniża zdolność do rozwoju, do unowocześniania gospodarki. Z kolei zbyt mocna waluta powoduje zahamowanie eksportu, a przez to i całej wymiany handlowej, ogranicza rynek pracy, powoduje dotkliwe, bolesne w skutkach dla dużej części społeczeństwa bezrobocie, powoduje niewykorzystanie potencjału pracy, potencjału produkcji i również zmniejsza zdolność gospodarki do rozwoju.

Deficyt w wymianie handlowej z zagranicą nie może trwać zbyt długo, gdyż środków do zapłaty z bieżącej produkcji czy z rezerw walutowych musi z czasem braknąć, chyba, że przeznaczy się na to majątek trwały i deficyt będzie pokrywany przez wyprzedaż narodowego majątku w postaci np. firm, banków.

Ale nawet zdobywanie środków na inwestycje, na unowocześnianie gospodarki a nie na ratowanie poziomu konsumpcji poprzez sprzedawanie własnych firm nie powinno być główną metodą stymulowania inwestycji i jeżeli już ma miejsce to powinno odbywać się przy szczególnej roztropności i z zachowaniem ekonomicznego rachunku. Na pewno sprzedawanie firm, majątku, aktywów nie powinno odbywać się po zaniżonych cenach i po to by załatać dziury w bieżących finansach państwa.

Oczywiście w sytuacji odwrotnej, gdy w wymianie handlowej z zagranicą jest nadwyżka, są środki do inwestowania zarówno u siebie jak i za granicą, do kupowania zagranicznych aktywów, majątku, firm, banków itd.

Najkorzystniejszą jest sytuacja, gdy istnieje gospodarcza równowaga, ale gdy jest ona zachwiana to wydaje mi się, że dla biednego, rozwijającego się kraju korzystniejszą jest sytuacja, gdy kurs waluty jest nieco niższy od kursu równowagi, niż gdy jest on zawyżony. Wprawdzie nakład pracy społeczeństwa jest wtedy większy, efekty pracy są przejmowane w większym stopniu przez społeczeństwa bogatsze, ale lepiej na dorobku dla osiągnięcia określonych efektów więcej pracować niż pozostawać bez pracy i bez efektów..

Postulaty „Solidarności” wyrzucono do kosza. Prawo pracy- cóż to takiego?

Z punktu widzenia zwykłych pracowników śmieszne były spory, debaty dotyczące kodeksu pracy. Lobby pracodawców domagało się usilnie zmiany przepisów prawa pracy, w takim kierunku, by były one „bardziej elastyczne”, mniej korzystne dla pracowników, z kolei związki zawodowe były oczywiście tym zmianom niechętne. Dla zwykłego pracownika zmiany kodeksowe są tak naprawdę obojętne.

Pracodawcy, którzy się do nich stosują należą do wyjątków. Zupełnie nie istnieje w praktyce „Inspekcja Pracy”. Jest ona powoływana chyba tylko po to by niektóre osoby miały ciepłe posadki. Inspektorzy są na garnuszkach właścicieli i zarządców firm, są wynagradzani np. za tzw. szkolenia (zalegalizowana forma przekupstwa). Szczególnie przykrym i nieracjonalnym przy dużym bezrobociu jest drastyczne przekraczanie limitów czasu pracy. Pracownicy, jak niewolnicy tyrają „na okrągło”, nie wyłączając sobót i niedziel. Niektórzy dojeżdżają do pracy po kilkadziesiąt kilometrów, pracują przez siedem dni w tygodniu, w niektórych zawodach nierzadko po 300 godzin w miesiącu za minimalne stawki, bez odprowadzanych kwot ubezpieczenia za prace ponadnormatywną. Nawet, gdy zdarzy się że za jakąś część godzin pracy (choć dzieje się to bardzo rzadko), stawki z powodu nagłych potrzeb np. są nieco wyższe od minimalnych, to i tak ubezpieczenia emerytalne i zdrowotne są płacone od stawek zaniżonych.

Po co nam prawo pracy, po co publiczne spory o jego kształt i zawartość. Stosowane jest ono tylko w urzędach i firmach państwowych, miejskich, gminnych. Dla milionów pracowników może ono w ogóle nie istnieć. Pracodawcy wolą by pracownicy pracowali po 300 i więcej godzin niż zatrudnić nowych, za których musieliby zapłacić ubezpieczenie i podatki. Tym sposobem zatrudnieni pracują prawie jak niewolnicy, a inni pozostają bez pracy.

Elity liberalne i lewicowe żyją w propagandowej ułudzie.

Ludzie elit żyją w złudnym przekonaniu o tym, że nasza transformacja była świetna, poddali się bezmyślnie para-liberalnej propagandzie sukcesu.

Gdy dochody są na poziomie marnej egzystencji, gdy przebywa się w pracy mnóstwo godzin (często w pracy wyczerpującej, a nierzadko w pracy głupawej, bezsensownej) brakuje czasu na normalne życie, na robienie coś sensownego. Trudno wtedy uspokoić swoje emocje, uładzić swoje myśli, przeżywać życie w spokoju i kontemplować świat w jego spokojnych, pięknych przejawach. Trudno wtedy, by zadośćuczynić górnolotnym żądaniom "pięknodusznych" osób z liberalnych elit, które żyją w zupełnie innym świecie, oddzielonym od świata zwykłych ludzi ignorancją, poczuciem swojej moralnej wyższości, często egoizmem i cynizmem aby zachować spokój, nie kontestować para-liberalnego systemu. Ludzie elit głoszą potrzebę wolności, wyszukują jej zagrożenia ze strony „konserwatywnego” społeczeństwa a zupełnie ignorują zniewolenie przez system ludzi ze społecznego dołu.